با حافظ
بسم الله الرحمن الرحیم
سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ
به جلوه گل سوری نگاه می کردم
که بود در شب تاری به روشنی چو چراغ
گشاده نرگس رعنا ز غیرت آب از چشم
نهاده لاله حمرا به جان و دل صد داغ
زبان کشیده چو تیغی به سرزنش سوسن
دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاع
یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست
یکی چو ساقی مستان به کف گرفته ایاغ
چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور
که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ
نشاط روز جوانی چو گل غنیمت دان
که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ