بسمه تعالی
دو چشم مست میگونت ببرد آرام هوشیاران
دو خواب آلوده بربودند عقل از دست بیداران
الا ای باد شبگیری بگوی آن ماه مجلس را
تو آزادی و خلقی در غم رویت گرفتاران
گر آن عیار شهر آشوب روزی حال من پرسد
بگو خوابش نمی گیرد به شب از دست عیاران
| جان بی جمال جانان میل جهان ندارد | هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد |
| با هیچ کس نشانی زان دلستان ندیدم | یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد |
| هر شبنمی در این ره صد بحر آتشین است | دردا که این معما شرح و بیان ندارد |
| سرمنزل فراغت نتوان ز دست دادن | ای ساروان فروکش کاین ره کران ندارد |
| چنگ خمیده قامت می‌خواندت به عشرت | بشنو که پند پیران هیچت زیان ندارد |
| ای دل طریق رندی از محتسب بیاموز | مست است و در حق او کس این گمان ندارد |
| احوال گنج قارون کایام داد بر باد | در گوش دل فروخوان تا زر نهان ندارد |
| گر خود رقیب شمع است اسرار از او بپوشان | کان شوخ سربریده بند زبان ندارد |
| کس در جهان ندارد یک بنده همچو حافظ | زیرا که چون تو شاهی کس در جهان ندارد |
بسم الله الرحمن الرحیم
سحر به بوی گلستان دمی شدم در باغ
که تا چو بلبل بیدل کنم علاج دماغ
به جلوه گل سوری نگاه می کردم
که بود در شب تاری به روشنی چو چراغ
گشاده نرگس رعنا ز غیرت آب از چشم
نهاده لاله حمرا به جان و دل صد داغ
زبان کشیده چو تیغی به سرزنش سوسن
دهان گشاده شقایق چو مردم ایغاع
یکی چو باده پرستان صراحی اندر دست
یکی چو ساقی مستان به کف گرفته ایاغ
چنان به حسن و جوانی خویشتن مغرور
که داشت از دل بلبل هزار گونه فراغ
نشاط روز جوانی چو گل غنیمت دان
که حافظا نبود بر رسول غیر بلاغ
